Wat ben je mooi!

Hoe de miskraam van mijn moede onbewust mijn leven ging bepalen.

De Aantrekkingskracht van het Onbewuste
Het begon op een dag, in de afronding van mijn opleiding tot systemisch coach. Mijn buurvrouw kwam naast me wonen, en er gebeurde iets. Eerst was er die energie van haar: het mysterie, de aantrekkingskracht. Ze kwam recht naar binnen, in mijn systeem. Alles stond open: mijn hart, mijn waarneming, mijn zenuwstelsel. Ik was kwetsbaar en in opleiding — een levensfase waarin alles verschuift. Ik was me op dat moment niet bewust van het patroon waarin ik terecht was gekomen. Dat besef kwam pas later, toen er gedoe ontstond en ik haar energie opnieuw tegenkwam in andere groepen en situaties. Toen begon ik het te zien: dit is een terugkerend patroon.

Het Ontdekken van het Patroon
Het systemisch werk had me al geleerd om anders te kijken — niet alleen naar anderen, maar ook naar mezelf. Observeren was altijd al een kracht van mij, maar ik had het te weinig voor mezelf ingezet. Door de opleiding leerde ik mijn innerlijke bewegingen serieus te nemen. Dat maakte het mogelijk om het destructieve patroon te herkennen waarin ik steeds weer verstrikt raakte. Een patroon dat ik eerder wel voelde, maar nooit kon duiden.

Het Onbewuste Gemis
Ik ben mijn hele leven op zoek geweest naar iets — of iemand — zonder te begrijpen wat het precies was. Pas nu begon ik te zien: het ging om haar. Mijn zielezus. De miskraam van mijn moeder. Nooit besproken, nooit erkend. En toch was ze er. Al die jaren had ik haar liefde gezocht in vrouwen die een zwaar lot droegen. Vrouwen die onbewust iets in mij aanraakten: het onvoltooide verlangen naar die diepe, zuivere verbinding tussen broer en zus.

Het Gesprek met Mijn Moeder
Tijdens de opleiding en het onderzoeken van dit patroon besloot ik mijn moeder te bevragen. Ik vroeg haar of er misschien iets was gebeurd voor mijn geboorte, iets dat ik niet wist. Toen vertelde ze me tussen neus en lippen dat ze een miskraam had gehad. Ik voelde echter direct dat dit niet iets was dat echt mocht zijn, dat het een pijnlijke zaak was waar ze liever niet over sprak. Het kwam weer terecht in de schaduw, onder in de kast van onverwerkte gevoelens. Maar het was genoeg om iets te doen ontwaken in mij, iets dat ik nog niet volledig begreep.

De Plek van het Verlies
Als kind had ik geen taal voor wat ik voelde. Ik herinner me dat mijn moeder zwanger was, ik was bijna negen. Ze vroeg of ik liever een broertje of een zusje wilde. Ik zei: een zus. Het werd een broer. Maar diep vanbinnen wist ik: er was al iemand geweest. Iemand die ik nooit had ontmoet, maar die ik wel voelde.

De Familieopstelling (Zichtbaar en Voelbaar Maken van het Patroon)
Tijdens een familieopstelling, ruim 42 jaar later, kwam alles samen. De representanten van mijn ouders stonden ver uit elkaar, turend naar een lege plek tussen hen in. Zelf dwaalde ik zoekend rond. Waar is jouw plek? vroeg de begeleider. Ik wist het niet. Tot ik vroeg of een jonge vrouw in de lege ruimte wilde gaan staan. Op dat moment stroomde de liefde. Ik keek haar aan en wist: daar ben jij. Mijn zielezus. De tranen kwamen. Het verdriet was diep, rauw en pijnlijk — maar ook bevrijdend. Heling gebeurt in je lijf, daar waar het ooit vastgezet is geraakt. En systemisch werk laat sporen na — het raakt iets in je aan wat niet meer weggaat. Het verandert iets vanbinnen, op een manier die blijft.

Loslaten en Ruimte Maken
Vanaf dat moment kon ik het erkennen. De liefde toelaten. En loslaten. Ik hoefde haar niet meer te zoeken in anderen. Er kwam rust. Ruimte. En met die ruimte ontstond er iets nieuws: zin om te leven. Om echt te leven. Om mijn eigen pad te volgen, zonder steeds terug te worden getrokken door een onzichtbare kracht. Al blijft het oefenen — de dynamiek is er, maar nu zie ik hem eerder en is er ruimte om er anders mee om te gaan.

De Relaties en het Patroon
Mijn relaties met vrouwen waren altijd intens, soms obsessief. Ik wilde dichtbij komen, vasthouden, begrijpen, redden. Maar de dynamiek was steeds dezelfde: aantrekken en afstoten. Ze verdwenen plotseling, of duwden me weg. Het patroon putte me uit, maar ik kon er niet van loskomen. Tot ik het begon te zien als wat het was: een echo van een gemis.

De Onbewuste Loyaliteit
Zelfs mijn verlangen om ver van huis te werken werd erdoor beïnvloed. Telkens als ik een stap zette naar buiten, trok iets me terug. Letterlijk: ongelukken, tegenslagen, paniek. Alsof ik niet weg mócht. Nu begrijp ik: het was de onbewuste loyaliteit aan het onverwerkte. Aan het onzichtbare verdriet.

De Rol van Mijn Kinderen
Mijn kinderen speelden onbewust een rol in dit verhaal. Ze raakten me op plekken waar ik zelf geen toegang toe had. Mijn dochter speelde piano, schilderde, en liet zich portretteren in Parijs. Toen ik haar portret zag, moest ik huilen. Het leek op haar, maar het wás haar niet. Iedereen zag het. Het was iemand anders. En toch ook weer niet. Het raakte aan iets ouds, iets dat ik nog niet had kunnen doorgronden. Zelfs haar ziekte — de uitputting door Pfeiffer — leek daarin te passen. Nu begrijp ik: zij droeg mee. Wat een troost dat er nu ook voor hen rust gekomen is.

De Helende Kracht van Mijn Vrouw
Mijn vrouw is in dit proces een anker geweest. Ze bleef. Ze hield ruimte. Ook toen ik haar niet kon ontmoeten in de diepte. Ook toen ik zoekend was en zij alleen achterbleef. Onze relatie kreeg het zwaar, maar groeide. Er kwam zachtheid. Begrip. Hart-tot-hart verbinding. We zijn er nog niet, maar we zijn samen.

Een Nieuwe Relatie met Mijn Broer
Ook mijn relatie met mijn broer is veranderd. Eindelijk voel ik dat ik naast hem sta, als oudste. Niet erboven, niet eronder, maar naast. Dat is nieuw. En spannend. Maar ook helend.

Mijn Ouders en Mijn Vader
Mijn ouders verdienen hier ook een plek. Mijn moeder, die er nog is en met wie ik gesprekken heb kunnen voeren die vroeger onmogelijk leken. Mijn vader, die overleden is maar steeds zichtbaarder wordt. Ik zie nu wat hij wél heeft gedaan. Zijn gouden handen. Zijn stille kracht. Zijn liefde, die ik vroeger niet kon voelen. Ik ben trots dat hij mijn vader is.

Mijn Echte Leven Begint
Deze reis naar binnen, naar het ongeziene, heeft me veranderd. Het systemisch werk bracht me naar de plek waar iets van mij verstopt lag. Mijn plek: precies tussen mijn broer en mijn zielezus in. Daar kwam ik thuis. Daar begon mijn leven echt.

Hoe ik je kan helpen als systemisch coach

Door mijn eigen proces van heling en zelfontdekking, gecombineerd met mijn opleiding en ervaring in systemisch werk, ben ik in staat anderen te begeleiden bij het doorbreken van beperkende patronen en onverwerkte trauma’s. Mijn persoonlijke reis heeft me geleerd dat de kracht van systemisch werk niet alleen ligt in het observeren, maar ook in het daadwerkelijk voelen en loslaten van diepgewortelde blokkades.

In mijn coachingpraktijk bied ik een veilige ruimte waarin we samen de dynamieken kunnen onderzoeken die onbewust je leven beïnvloeden. Door gebruik te maken van systemische opstellingen, lichaamswerk en diepe gesprekken, help ik je de verborgen invloeden te zien en ze te transformeren. Het doel is niet alleen inzicht te krijgen, maar ook verandering te ervaren die doorwerkt op een diep niveau, zodat je niet langer vastloopt in patronen die je tegenhouden.

Of het nu gaat om het herstellen van relaties, het begrijpen van je familiegeschiedenis of het bevrijden van jezelf van onbewuste loyaliteiten die je vooruitgang blokkeren, ik ben er om je te ondersteunen. Het systeem is als een spiegel — door het te begrijpen, kun je je eigen plek vinden en vanuit daar met meer rust en kracht je leven leiden.

Als je voelt dat het tijd is om deze verbinding met jezelf te herstellen en je patronen te doorbreken, neem dan contact met me op. Samen kunnen we kijken naar de diepere lagen die in je leven spelen, zodat je meer vrijheid, liefde en zin kunt ervaren.